جوزف کنراد سال ۱۸۵۷ در لهستان و در خانواده‌ای از ملاکان اصیل به دنیا آمد. پدرش مردی ادیب، نمایش‌نامه‌نویس و مترجم آثار انگلیسی و فرانسوی بود که به‌سبب فعالیت‌های میهن‌پرستانه، طی جنگ با روسیه به این کشور تبعید شد. مادر جوزف در اثر فرسودگی ناشی از رنج‌ دوره‌ی تبعید، در سی‌و‌چهار سالگی درگذشت و سرپرستی جوزف در ۱۸۶۹، پس از مرگ پدر، به عمویش سپرده شد. کنراد نوجوان بود که به دریانوردی تمایل نشان داد و در ۱۸۷۴، در هفده سالگی، وارد این حیطه شد؛ به بندر مارسی رفت و چندین سال با کشتی‌های بازرگانی، دریاها و اقیانوس‌ها را پیمود و نه‌تنها با دریانوردان معاشرت کرد، بلکه به محیط اشرافی فرانسه نیز راه یافت و با مطالعه‌ی فراوان به زبان لهستانی و فرانسوی بر معلومات خود افزود. سپس ناگهان، بی‌آنکه کلمه‌ای انگلیسی بداند، در ۱۸۷۸ مارسی را به مقصد بریتانیا ترک کرد. او مدت‌ها با کشتی‌های تجاری میان سنگاپور و بورنئو در رفت‌وآمد بود. در ۱۸۸۶ به تابعیت بریتانیا درآمد و به رمان‌نویسی روی آورد.

اولین رمانش را در ۱۸۹۵ با عنوان دیوانگی المه‌یر منتشر کرد و بدین‌سان از دل دریا به ادبیات نقب زد.

 او با نوشتن رمان‌هایی همچون نوسترومو، لرد جیم، دل تاریکی به شهرتی عالم‌گیر رسید، تا آنجا که همان زمان نویسنده‌‌ای چون آندره ژید آثار کنراد را به فرانسوی ترجمه کرد. کنراد با رمان مأمور مخفی نبوغ زبانی و توانایی تازه‌ای در قصه‌گویی از خود بروز داد.

کنراد را به‌حق مرد معجزه‌ی زبان می‌نامند؛ نویسنده‌ای لهستانی که بسیار دیر زبان انگلیسی آموخت، اما یکی از بهترین نثرنویسان ادبیات انگلیس شد.