مرثیه‌ای برای آفاق و ثریا

«آفاق به برگه‌ها نگاه کرد. شبیه برگه‌های امتحانی پسرش بود. بالایش نوشته بود: «النجاة فی‌ الصدق». لبخند زد. اتاق بزرگ بود. هیچ پنجره‌ای نداشت. کفِ اتاق سیمانی بود. یک میز بزرگ فلزی بود که مرد پشتِ آن نشسته بود و آفاق این‌طرفش. صندلی‌‌ای که آفاق رویش نشسته بود می‌لغزید. سردش بود. صدای مرد طنین عجیبی داشت، مثل صداهایی بود که آفاق از رادیو می‌شنید. هر کلمه‌ای که می‌گفت صدا‌یش در اتاق می‌پیچید. در سر آفاق هم. سرش گیج می‌رفت. خسته بود. دلش می‌خواست بخوابد. همان‌جا روی همان زمین سفت‌ چادرش را بکشد روی سرش و چند روز بخوابد. برای همیشه حتی. پارچِ فلزی روی میز پر از یخ بود. این‌همه یخ توی این سرما برای چه بود؟ برای خودش یک لیوان آب ریخت تا بخورد. مرد لیوان را از دستش گرفت.»